Duet Performatywny Janicka_Elsner – Pokój Amesa

Reżyseria, scenariusz: Ewa Janicka, Agata Elsner 

Wizualizacje: Marek Straszak 

Muzyka: Patryk Lichota Kostiumy: Alicja Zygadlewicz 

Scenografia: Łukasz Kowalski 

Projekt zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego “Młoda Polska 2011”

Premiera: 11.12.2011, Teatr Ósmego Dnia, Poznań

 „Pokój Amesa” to performatywny projekt audiowizualny, w którym ruch, dźwięk i obraz stanowią integralną całość. Inspiracją do stworzenia projektu była idea „pokoju Amesa” – specyficznej konstrukcji, w której powstaje złudzenie optyczne. W pierwotnej wersji „pokoju Amesa” obserwatorowi wydaje się, że postaci stojące wewnątrz pomieszczenia różnią się wielkością. Punktem wyjścia dla naszego projektu były trzy elementy zaczerpnięte z pierwotnej wersji: złudzenie optyczne; relacja „wielkości” pomiędzy postaciami oraz próba zjednoczenia przeciwieństw. Elementy te zostały potraktowane w sposób symboliczny i w efekcie powstało studium na temat ludzkiego życia, które uwikłane jest w pozory, konieczność dostosowania się do panujących konwencji, gdzie nie ma miejsca na wyrażanie autentycznych pragnień czy instynktowne reakcje. 

W pokoju Amesa jedność przeciwieństw nie oznacza wcale idealnego stanu zjednoczenia, bowiem między czarnym i białym istnieje cała paleta barw. To próba zniesienia konwencji, której nie da się przekroczyć. 

„Owe ludzkie pragnienia/tęsknoty, o których tu mowa to: tęsknota za byciem częścią całości i pragnienie indywidualizacji, oryginalności, marzenie o przynależności i marzenie o asertywności, potrzeba i oczekiwanie społecznego oparcia i żądza autonomii; nagła chęć do naśladowania i dążenie do odrębności. W końcu możemy powiedzieć: potrzeba trzymania się za ręce wynikająca z poczucia bezpieczeństwa oraz potrzeba oswobodzenia ich wynikająca z tęsknoty do wolności. Albo, jeśli spojrzymy na tę samą emocjonalną relację z przeciwnej strony: lęk przed wyróżnianiem się i przerażenie przed rozpadem własnego ja”. Z. Bauman