Ilia Belorukov, Harpakahylo, Patryk Lichota, Kim Nasung – AFTER

NUENI #000 – ‘AFTER’ – Ilia Belorukov, Harpakahylo, Patryk Lichota, Kim Nasung.

‘ A new label (why not?, probably there weren’t enough?) from the Basque country, founded by Hector Rey. “Its publishing policy is based in the fact that it is open to any kind of sonic proposal with the exception of ambient, drone and field recordings music”, which was odd. Heavy metal and country & western is more up for it, then, as long as it follows ‘an anti copyright philosophy’? Here we have a quartet of musicians, recorded in January of last year. Ilia Belorukov (alto saxophone), Harpakaylo (drums & objects), Patryk Lichota (saxophones & objects) and Kim Nasung (guzheng). They recorded only three tracks, which last only fifteen minutes. This is improvised music in optima forma. Free, yet not wild. More thought out, contemplative and all acoustic I should believe. There is a nice ‘ringing’ approach to this, working with overtones, such as in the second (untitled) piece, which I thought was the best piece. Altogether quite nice. I found it hard however to figure out if this was enough or if it could have been a bit longer. Maybe it could have indeed, as what I heard showed a good solid interest in improvisation. Nicely printed cover, which is a rarity in the world of CDR releases. I am curious for the next release on Neuni! (FdW) ‘

Frans de Waard (Vital Weekly)

‘ The first release on Hector Rey’s new label and it’s a good, rough little nugget. Three tracks and only some 15 minutes in length, a quartet of Belorukov (alto), Harpakahylo (drums, objects), Lichota (saxophones, objects) and Nasung (guzheng). The first track contrasts percolating sounds from the reeds and light rattles from, perhaps, the guzheng with dark, soft moans beneath and, later, even softer wafting lines from one of the saxophones–really strong, great layering, very evocative. Cut two is quieter fare–breath tones, key pops, various rustlings and rubbings, gelling into longer sounds as the piece goes on–a bit more “standard” but well-paced and finely executed. The final, brief piece begins more turbulently but again settles into a space where muted drones co-exist happily with the scrapes and grit. Fro this small sampling, it seems as though this is a kind of operating principle with the quartet or more likely just a momentary tendency. It’s a nice taste though, curious to hear where they go if they continue as a unit. ‘

Brian Olewnick (Just Outside)

‘ Nueni Recs., geleitet von Héctor Rey, ist offen für frische, weide und riskante Musiken, also für so gut wie alles außer ambientes Gedröhn und Fieldrecordings. Das Debut, AFTER (NUENI #000, mCD), entspricht wohl auch hohen Ansprüchen an Weirdness. Auch wenn von Elektronik nicht die Rede ist, klingt das russisch-polnische Gemeinschaftswerk des inzwischen allgegenwärtigen ILIA BELORUKOV am Altosax mit HARPAKAHYLO an Drums + Krimskrams, PATRYK LICHOTA an präparierten Saxophonen und KIM NASUNG an einer Guzheng, jener Wölbbrett­zither, die Xu Fengxia avanttauglich gemacht hat, elektroakustisch. Lichota ist mit dem Trio Stupor auf die Szene getreten; Kim Nasung, eigentlich Mateusz Bakala, hat schon mit Alexei Borisov, HATI oder Zavoloka seine Krallen gewetzt; Harpakahylo, das ist Konrad Chyl in Poznan und ein extraordinärer Krachmacher, wird garantiert noch von sich reden machen. Die drei bruitistischen Improvisationen hier knäpfen an die auf Creative Sources favorisierte Ästhetik an, mit einem Höchstmaß; der Verunklarung, wer da was macht. Schrottiges Rappeln, Brummen und Kratzen, kratziges Spotzen und Knattern, pritzelndes Rasseln, Ploppen und Schlürfen, ein ständiges holzig-blechern-spuckiges Klopfen, Reiben und Girren als Musique concrète instrumentale mit dem Extremsten an Extented techniques, was Hand- und Mundwerk hergibt. Da mag an der Oberfläche noch so sehr poliert werden, hier in diesem ursuppigen Rumoren ist die Wirklichkeit noch unkaschiert ganz sie selbst. Nicht after, sondern proto. ‘

Rigo Dittmann (Bad Alchemy)

‘ Jobb későn, mint soha – ahogy mondani szokás, ugye. Most kaptuk meg a Bilbao-Berlin viszonylatban ingázó Héctor Rey által tavalyelőtt alapított Nueni minikiadó első három megjelenését, rajtuk izgalmas, mi több, provokatív és gondolatébresztő kollaborációk dokumentumaival. Elsőként jöjjön a label „nulladik” kiadványa, Ilia Belorukov orosz altszaxofonos alkalmi kvartettjének felvillanyozó – egyben a tavaly szeptemberben tragikus hirtelenséggel elhunyt Konrad Chyl közreműködése okán szomorú – felvételével.

Egy nullás katalógusszámú, minden tekintetében kísérleti kiadványról van szó, rajta három cím nélküli fel- és levezetés mentes hangfelvétel-töredékkel, mindössze alig több, mint tizenöt percben. A kislemezen, nevezzük így, Belorukov mellett három lengyel, egészen pontosan lublini zenész, Patryk Lichota szaxofonos, Kim Nasung guzhenges és a Harpakahylo művésznéven szereplő Konrad Chyl dobos játszik. A négyes 2012 januárjában rögzítette a felvételeket – hogy közönség előtt vagy stúdióban, az nem derül ki a korong borítójáról.

A lublini hangszeresek fiatal koruk ellenére ismert figurái a mai lengyel experimentális-újzenei színtérnek: Patryk Lichota bőven több, mint szimpla szaxofonos; sokkal inkább mint komponista, improvizációs zenész és hangmérnök ismert; a fúvósok mellett preparált citerán, basszusgitáron, thereminen, laptopon, olykor pedig egy 15 méteres kifeszített húron kísérletezik. Tagja a Mnoda nevű jazz punk bandának és a radikális szabadimprovizációs zenét játszó Kurort triónak, emellett számtalan rádiójátékhoz és színdarabhoz szerzett zenét, melyek közül talán a Strange Lóóp című feedback hurkokra épülő audiovizuális kísérlet a legizgalmasabb. Kim Nasung bár ezen a lemezen kizárólag kínai citerán játszik, laptopzenészként – és a Mind Twisting Records kurátoraként – inkább környezeti felvételekből, illetve ipari és digitális zajokból építi önálló munkáit. És végezetül: a tavaly elhunyt Konrad Chyl dobosként vagy szerzőként legalább másfél tucat formációban közreműködött, az ütősök mellett lemezjátszókkal, bemikrofonozott tárgyakkal és elektronikával kísérletezett. Saját fellépései a koncertek és a hanginstallációk furcsa elegyei voltak; játszott többek között szegedi Improv Eseteken fellépő hangszeresekkel, köztük Pierre Borel francia szaxofonossal és Joel Grip svéd nagybőgőssel. Halála mérhetetlen veszteség. Nem túlzás azt állítani, hogy nagy karrier előtt állt, máig döbbenetes, hogy feladta.

A lemezen hallható zene már a rövidsége miatt is kemény dió. Nyitásként a hangszeresek apró, kopogós, véletlenszerűen, de gyors egymásutániságban felbukkanó hangokat hoznak ellentétbe mély és puha hangszínű búgásokkal, illetve az egyik szaxofon szisszenéseivel. Hogy melyik zörej kitől származik, arra csak következtetni lehet, a hangok összeválogatása és rétegezése viszont rendkívül mesteri. Szinte időnk sincs kényelmesen belehelyezkedni a zajok kényeztető sodrásába, egy éles vágással már vége is az első tételnek, és következik a második. Ezúttal egy halk dörzsölésekből és suhogásokból kibontakozó, szinte észrevétlenül fejlődő, fondorlatosan felépített darabbal van dolgunk, illetve csak annak az elejével, ugyanis mire eljut a tudatunkig, hogy milyen ötletesen összerakott produkciót hallunk, már vége is az egésznek, és következik a harmadik. A legtömörebb, alig háromperces tétel ismét zajosan és eseménydúsan indul, de olyan csendes térbe nyugszik, ahol végül már csak halk kaparások, karcolások apró neszei számíthatnak a hallgató figyelmére.

Bármilyen kiválóak is az Afteren hallható kompozíciókezdemények, csupán egy samplerként, egy mintaként, kedvcsinálóként tudom értelmezni a kislemezt. Vagy esetleg a nagy improv svindlivel állunk szemben? Egy jóízű blöffel? Jó lenne tudni, mi volt a célja a zenészeknek ezzel a kiadvánnyal, és legfőképp azt, hogy milyen zenét játszanának manapság, ha együtt maradtak volna. Az elektroakusztikus improvizációs zenék leglelkesítőbb ígérete volt – és van még mindig – az After tételeiben, jó lenne hallani a folytatást. ‘

László Juhász (Improv.hu)

‘ Héctor Rey is the owner of Nueni Records, who sent us his label’s first release After (NUENI #000) from Berlin in January 2014, though he also has a base in Bilbao. Maybe he picked up the “Anti-Copyright” approach from Bilbao’s famed dissident activist, Mattin; at any rate he encourages sharing and downloading of all of the content he’s produced to date. After is a contemporary improv team-up featuring Ilia Belorukov along with three players who I think are all Polish – the percussionist Harpakahylo, the saxophonist Patryk Lichota, and Kim Nasung (i.e. Mateusz Bakala), who is one of those genre-straddling sound artists interested in electro-acoustic, noise and field recordings but on this occasion settles for playing the guzheng. Result – 15 minutes of very good rough-edged and lively acoustic tumbles through semi-hostile terrain, where every sound stands out crisply as a stalk of crunchy celery and every detail of the topography of the landscape can be felt by your sensitive bare feet. None of your over-processed ambient drones here…in fact that’s a style of music which Héctor Rey personally deplores, to the extent that he explicitly requests that no submissions of this nature be sent to his door – an attitude which does him credit. ‘

Ed Pinsent (The Sound Projector)

Wywiad Łukasza Komły z Nowamuyzka.pl z Konradem Chylem i Mateuszem Bąkałą:

 

Pod koniec 2012 roku nakładem hiszpańskiej oficyny NUENI Records ukazała się płyta „After”, polsko-rosyjskiego kolektywu improwizatorów. W związku z tym wydarzeniem udało mi się porozmawiać z Mateuszem Bąkałą (aka Kim_Nasung) i Konradem Chylem znanym jako Harpakahylo.

Na płycie „After” doszło do współpracy pomiędzy: Ilią Belorukovem (Sankt Petersburg) grającym na saksofonie altowym, Konradem Chylem (aka Harpakahylo) na perkusji, Patrykiem Lichotą na saksofonie i Mateuszem Bąkałą na guzhengu. Krążek „After” to trzy kompozycje trwające ponad 15-minut, które możecie pobrać za darmo – pliki są w różnych formatach (mp3, wave, flac). Longplay jest dostępny także w wersji fizycznej, pojawił się w limitowanym nakładzie 200 kopii.

Na krążku „After” Panowie przedstawili nam swój świat muzycznych improwizacji, gdzie minimalizm zatopiony w przeróżne i wielowarstwowe magmy dźwiękowe, układa się w przestrzenne i wolne od jakichkolwiek ograniczeń kompozycje.

 

Ł.Komła:Jak doszło do Waszej współpracy nad albumem „After” ?

K.Chyl: Trzech muzyków z płyty „After” zagrało dzień wcześniej, przed nagraniem materiału na festiwalu muzyki improwizowanej AudioLogie w Lublinie, było to rok temu – poza Patrykiem Lichotą oraz Iilą Belorukovem zagrali tam Ruth Barberan, Robin Hayward, Alfredo Costa Monteiro, Mikołaj Pałosz oraz Luca Venitucci. Organizowałem ten festiwal w ramach roku Johna Cage’a, chodziło głównie o ukazanie aktualnych możliwości tkwiących w preparacji instrumentów, a także o stworzenie dla potrzeb tego wydarzenia jednorazowych, efemerycznych składów. Dzień później pojechaliśmy do studia – dołączył do nas  Mateusz, z którym wcześniej sporo grałem w różnych składach. Miałem bardzo wyraźny pomysł na brzmienie płyty, chodziło o połączenie dwóch preparowanych saksofonów, perkusji i wysokich częstotliwości z laptopa, ale Mateusz zaskoczył mnie i przywiózł ze sobą swój nowy instrument guzheng. To było nasze pierwsze i jak dotąd jedyne spotkanie, ale już po chwili grania nawiązało się między nami mocne porozumienie, które mam nadzieje jest wyczuwalne na płycie.

M.Bąkała: Konrad zaprosił mnie na improwizowaną sesję w kwartecie z Ilią Belorukovem (z którym miałem już przyjemność grać wcześniej) i Patrykiem Lichotą, z którym wcześniej nie grałem a bardzo cenię jego muzyczne dokonania. Z przyjemnością się zgodziłem. Początkowy plan zakładał wykorzystanie laptopa, ale na miejscu zdecydowaliśmy na totalnie akustyczny setup z guzhengiem zamiast laptopa…

Gdzie nagrywaliście swój materiał i jak wyglądało rejestrowanie płyty?

K.Chyl: Improwizowana sesja, czyli punkt wyjściowy płyty „Afrer” powstał w studiu mojego kolegi w jednej ze szkół muzycznych. Nagraliśmy materiał „na setkę”, bez wcześniejszych ustaleń i założeń – liczyło się wspólne nasłuchiwanie zdarzeń dźwiękowych, wejście w kolektywny proces. Każdy z nas grał dosyć oszczędnie, w dużym skupieniu i poszanowaniu ciszy. Iila grał długie wyraziste pasma, Patryk generował sporo wysokich dźwięków, Mateusz smyczkując guzheng nadawał muzyce ciemniejsze barwy – byłem bardzo wkręcony w te dźwięki. W drugim secie złapaliśmy kolejny wspólny oddech, udawało się razem na bieżąco konstruować zazębiające się faktury, nawet w cichych rejestrach sporo się działo. Nagraliśmy dwie sesje po 30-minut, wytworzyła się ciekawa energia, która jest już nie do powtórzenia. Kolejnym etapem było pocięcie materiału i złożenie go w nową całość – nie chciałem by płyta była rejestracją sesji free improv, chodziło mi o usunięcie z fragmentów, gdzie nasze dźwięki nie stanowiły brzmieniowej całości, gdzie rozchodziły się. Charakterystyczne dla muzyki improwizowanej jest oczekiwanie na kulminacyjny moment – postanowiłem by na tej płycie były tylko takie gęste i wyraziste momenty, nie wiem czy to się udało – ale takie było założenie. Pracowałem nad tym materiałem mając gdzieś z tyłu głowy idee ,,instrumentalnej muzyki konkretnej” Lachenmanna, w której fizyczne i mechaniczne uwarunkowania wydobywania dźwięków nadają formę muzyce. Liczyło się organizowanie zagęszczeń i rozprężeń, akustycznych mikro-szumów, nakłuwanie ciszy.

M.Bąkała: Sesja odbyła się w kameralnym studiu. Jeśli chodzi o proces twórczy to nie było żadnych założeń czy planów. Moje zadanie polegało na możliwie oszczędnym reagowaniu na dźwięki generowane przez Ilię i Patryka. W pierwszej części głównie smyczkowane partie w dolnych rejestrach, w drugiej mikro-dźwięki i preparacja strun.

Dlaczego zdecydowaliście się wydać krążek „After” nakładem hiszpańskiej wytwórni NUENI? Powiedzcie coś więcej o tym labelu, kto nim dowodzi ?

K.Chyl: Założyciela wytwórni NUENI Hectora Rey’a poznałem na sound art’owych warsztatach w San Sebastian, miał on tam swój wykład o muzyce noise i strategiach hałasu, poznałem tam też kilku muzyków grających free improv, doszło do ciekawej kolaboracji. Po powrocie do Polski podesłałem Hectorowi swój materiał solo na werbel i talerze – spodobało mu się i odpisał, że zakłada swój label  i chce by pierwszą płytą był materiał który mu zaproponuję. Właśnie w tym czasie chodziła mi po głowie ściśle preparowana sesja na saksofony , elektronikę i perkusję – zamiast elektroniki pojawił się guzheng, po nagraniu materiału w studiu wysyłałem kolejne tracki. Nueni Records wspiera politykę Anticopyright bliską muzyce improwizowanej, polega ona na pełnym udostępnianiu albumów w sieci i możliwości ich ściągania, przetwarzania, remiksowania. Label ten ma wydawać muzykę eksperymentalną, ale poza takimi gatunkami jak: ambient, drone i field recording. Hector sam jest muzykiem i posługuje się feedbackiem ze swego miksera, grywa w różnych kontekstach od noise’u po kameralne free improv.

W jakich kompozycjach najbardziej słyszalny jest guzheng? Czy ten instrument objawia się – po przetworzeniu – niskim, dronowym dźwiękiem w pierwszej kompozycji „1”?  

M.Bąkała: To pytanie bardziej do Konrada bo on miksował surowy materiał. Dla mnie instrument nie jest specjalnie słyszalny. Myślę, że udało się uzyskać stan, w którym wszystkie instrumenty łączą się tworząc trudną do rozdzielenia płaszczyznę.

Jak byście nazwali (mam na myśli estetykę, gatunek) to co dzieje się na płycie „After”? W jaki kontekst wpisujecie swoją twórczość?   

K.Chyl: Miałem bardzo wyraźny pomysł na brzmienie i formę muzyki znajdującej się na „After”, mimo jej improwizowanej bazy – sesja kwartetu została w procesie produkcji zamieniona w inną jakość.

Z wielu cichych partii chciałem uzyskać gęste, wciągające sety, zawsze myślałem o poruszaniu się pomiędzy skupionym free improv a chropowatym noise’m.

Akustyczne szumy, szmery, trzaski, zgrzyty, szurania, przedmuchy – interesuje mnie mikro-dynamika takich procesów dźwiękowych, które znajdują się na granicy słyszalności. By wyciągnąć na powierzchnie słuchania to co ledwo się tli, jest schowane – lubię też szorstkie, kostropate faktury, pęknięcia, rozkruszenia, drapania, mielenia. Instrumenty w takim graniu zyskują nowy wymiar, tracą swój konwencjonalny obraz – stają się narzędziami dźwiękowymi, służą do tworzenia osobliwych faktur, ujawnia się ich wewnętrzna energia. Konstruowanie zdarzeń dźwiękowych przy mocno skupionej uwadze improwizatorów może sprawić, że muzyka jest spójna – różne dźwięki układają się w całość.

Płyta na jakimś poziomie odnosi się do redukcjonistycznego free improv, muzyki, która pozbawiona jest freejazzowych gonitw i pościgów tak częstych na płytach z wolną improwizacją.

M.Bąkała: Myślę, że gdzieś w szeroko rozumianym free improv. Warto tu podkreślić koncepcję Konrada, czyli miksowanie surowych nagrań improwizowanych, która pozwala na eliminację zbędnych fragmentów i uzyskanie skomasowanego napięcia… To już drugi materiał zrealizowany wspólnie w tej formule. Pierwszy jest cały czas w procesie edycji, ale mam nadzieję, że niedługo będzie gotowy…

Dziękuję za rozmowę.

link do wytwórni: http://nuenirecs.com