Strange Lóóp

“Strange Lóóp” jest spektaklem interpretującym koncepcję „dziwnej pętli”, która tłumaczy zjawisko świadomości jako wynik sprzężenia zwrotnego układu percepcji. Dwie tancerki zaopatrzone są w poszerzone zmysły: kamerę-oko i mikrofon-ucho. Tańcząc, wywołują sprzężenia zwrotne dźwięku i obrazu. Punktem odniesienia jest ustawiony w centralnym miejscu sceny głośnik, praźródło wszystkich dźwięków, który sprzęgając tworzy z nimi oś relacji. Parametry sprzężeń dźwięku są nieustannie zmieniane przez ruch tancerek w przestrzeni. Sprzężenia zwrotne video (strange loop) są kulminacyjnymi momentami spektaklu. Najpierw ukazane jako struktura samoświadomości systemu, następnie ulegają transformacjom poprzez „wpadanie w pętlę” elementów świata i oddziaływanie pętli na siebie. Wokół sprzężeń tworzy się historia powstawania mechanizmów poznawczych, identyfikacji otoczenia, siebie oraz drugiej osoby. Spektakl taneczny staje się również tworzonym na żywo filmem, który wypełnia przestrzeń scenograficzną.

Świadomość jest systemem samo-rekonstruujących się elementów w reakcji na bodźce zmieniającego się środowiska. Maszyny trawią zmysły. Metabolizm maszyn. Treść naszych postrzeżeń jest treścią ich żołądków. Sygnały wyjściowe zmieniają sygnały wejściowe, cyrkulując w pętli wytwarzanej przez organizm systemu. Sprzężenie zwrotne jest świadomością maszyny. Jest informacją na temat ich własnego działania. „Strange Lóóp” jest krzykiem tożsamości urządzenia.

„Strange Lóóp” jest tym momentem świadomości, który identyfikuje jej funkcję. Przestrzeń sceniczna jest mapą identyfikacji, makietą działania percepcji. Ruch jest strukturą rodzenia się procesów poznawczych. Umysł zostaje ucieleśniony.

koncepcja i muzyka 
Patryk Lichota

występują 
Magdalena Przybysz, Marta Romaszkan